اشعار

آمـاده نمــودنـد حــنــوط و كـفـنـش را            شُستند به اشك غم و حسرت بدنش را

مظلوم تر از او چه كسی بود كه در شب            مظلوم تـر از فــاطمه بُردنــد تنش را

در آن شب تاریك و غــم آلـود سپردند            بر زینب محنت زده بیت الحَـزَنش را

با دیده حیـرت زده از عــرش، ملایك            دیدند غم و حُزن حسین و حـسنش را

در بین بیــابان نجف عــرش نشیــنان            خواندند حــدیثی ز مـلال و محنش را

قـدسی نـفـسانِ حــرمِ قــدس شب قــدر           دادنــد به زهــرا خــبــر آمــدنــش را

رفت آن كه پس ازغُربت طوفانی خود،باز           با فــاطمه گوید غــم تنهــا شـدنش را

پروانه پرش سوخت و شمع سحری مُرد          گفتند به هم تا غــمی از ســوختنش را

گــویند خطیــبان سمــاوات «وفــائی»          بر منبــری از نور حدیث سخــنش را

دوباره شب شـد و كعبه دوان دوان می رفت          كجـا به این عجــله او نفـس زنان می رفت

چــه قـدر آیهٔ انفـــاق روی دوشـــش هست          اگر چه این همه با كیسه های نان می رفت

شبیه كــــودكیِ خـویـش گـریه هـا می كرد          در آن شبی كــه به یـاری بیوگان می رفت

همه به ســاعـــت هر شب نگـاه می كردند          ســر قــــرارْ مسیحـای مهـربــان می رفت

ولـــی دوبـــاره ندیـدنـد مــرد شب هـــا را          و باز مثـل همیـشـه كه بی نشـان می رفت

دوباره سیـر شدند و به خواب خوش رفتند           ولی به گــریه دوبــاره امیــرمان می رفت

دیگر برایم دل خــوشی معنــا ندارد            وقتی تو را بابــای من دنیــا نــدارد

رفتی یـتــیــم بی قــرار شهر کــوفه            حس کرد تازه طفلکــی بـابــا ندارد

رفتی بـرای زینب تو خستگــی ماند            دیگـر پرستــارت به پیکــر نا ندارد

خونت نوشته گوشۀ محــراب مسجد            این کوه طور عــاشقی موسی ندارد

دنیا پــدر جان تا خود روز قیــامت            مانند تو گــریــه کــن زهــرا نـدارد

رفتی و از این شهر بُردی مهربانی            کــوفــه برای مــانــدن ما جا نــدارد

رفتی خیــال دشمن تو گـشت راحت            در سر به غیر از فکر عاشورا ندارد

فکری به حال روزگار دختـرت کن            در روزهایی که حــرم سقــا نــدارد

تا که از تیــغ شرر بار عـلی را کشتند            هاتفی زد به فلک جار عـلی را کشتند

لــرزه بر پیکــر ارکــان هــدایت افتاد            نــالــه زد گنبد دوّار عــلــی را کـشتند

گاه با طعنه گهی زخم زبان گه دشنـام            به یکی روز دو صد بار علی را کشتند

بعد زهـرا دل او خانه درد و غــم بود            با غــم و غصه بسیار عــلی را کشتند

مسجد کــوفه نشد قـتـلـگـه شیــر خــدا            که میان در و دیــوار عــلی را کـشتند

در همان روز که در کوچه زدند زهرا را            به خــدا حیــدر کرار عــلی را کـشتند

ابن ملجم نبــود قـاتل حیــدر، به خــدا            قنفذ و ثانی خون خوار عـلی را کشتند

با غلافی که سیه بازوی زهـرا کردند            با همان ضربه مسمار علـی را کشتند

گر چه در خاک نهان شد بدن خستۀ تو            کعبــۀ خلــق بود خــانــۀ در بـستــۀ تو

شمع سان سوختی و آب شدی دم نزدی            که جهان ســوخته از گــریۀ آهستـۀ تو

گر چه آوای اذانت شده بر لب خاموش            می دمد لالــۀ تــوحـیــد زگــلدستــۀ تو

کیست تا مثل تو از لطف به قاتل نگرد            ای فدای نگــه چشم ز خــون بستــۀ تو

گــل لبخـنـد تو نگــذاشت بدانند که بود            یک جهان غصه درون دل وارستـۀ تو

خلق، یک لحـظه زدرد دلت آگــاه نشد            بی صدا بود زبس گــریــۀ پیــوستۀ تو

چه به زهرا گذرد گر بگذارد به جنان            دست بشکستــه به پیشــانی بشکستۀ تو

پیش از آن روز که آب و گل ما خلق شود           اشک ما ریخته بر روی به خون شستۀ تو

"میثم" سوخته دل را زکــرم وامگــذار           کز همه رسته و عمری شده وابستۀ تو

وقـتی که آسمـان نجــف پر ستــاره شد            بر قبــر نــوح بُهت زده در نظـاره شد

آدم بـرای دیــدن حیــدر شتــاب داشت            تابوت روی دوش ملائک ســواره شد

این مصطفی است منتظر روی مرتضی            کــز اشتـیــاق؛ دیــدۀ او پُـر ستـاره شد

قـبــری که بود بــستــر آمــادۀ عــلــی            ظاهر به یـار فاطمه با یک اشــاره شد

این فــاطـمه است دیــدن دلــدار آمــده            آغــاز زنــدگــانی زهــرا دوبــاره شـد

اینک رسیــد لحظــۀ حســاس انتـظــار            نبض زمین و قلب زمان پر شماره شد

با هم شکـافِ پهلو و سر حرف میزنند            دیگــر زمان گــفـتگــوی استعــاره شد

پهلــو شکسته یــاور قلب شکسته است            دیــدار یار پـرده ای از سوگــواره شد

دستی ز قبــر آمد و دست خــدا گرفت            پنهان به خاک پیکر سلطان چــاره شد

می گـفت با علــی دل شب نــالۀ حسن            برگرد کز زمین و زمان راه چـاره شد

این بار دوم است «جگر پاره» می شود            قلبی که قبل رحلت خود پاره پـاره شد

تا جسم بو تــراب نهـان در تــراب شد            گردون به فرق خاک نشینان خراب شد

با یک مدینه غربت و یک کوفه درد و غم            مانند شمع سوخت و لب بست و آب شد

وقتی که بــازگشت حسن از کنار قبــر            از سـوز نـاله اش دل زینب کبــاب شد

چندین ستاره در دل شب خون گریستند            تا نیمه شب به خــاک نهان آفتــاب شد

پاداش آن مــروّت و مردانگیّ و عـدل            روی علی ز خون سر او خضاب شـد

کاش این چنین نبــود و نباشد شنیده ام            بین همه ســلام عــلــی بی جــواب شد

فریاد می زنند شب و نخــل و چاه ها            والله بر عــلــی ستــم بی حســاب شــد

در مجــلس شهـیــد همــه آورنــد گــل            امشب سرشگ دیــدۀ زینب گـلاب شد

"میثم" سزد که نسل جوان گریه ها کنند           بر رهبری که پیر به فصل شبـاب شد

شب و تــاریکی و صحــرایِ خاموش             فلــک از جــامــۀ مــاتــم سیــه پــوش

گــرفـته در زمیــن چـنــدیــن سـتــاره             یکی خــورشید خــون آلــوده بر دوش

ســکــوت مــرگ، عــالــم را گــرفتـه             تو گــویی آسمان هم رفـتــه از هــوش

درون ســیــنــه هــا فـــریــاد فـــریــاد             صــدای نــاله ها خــامـوش خــامــوش

بیـابــان نجــف چــشــم انـتـظــار است             که گیــرد جــان عــالــم را در آغـوش

خــــدا دانــد کــه خــــون فــرق مــولا             ز قــلـب آفــریــنــش می زنــد جــوش

ز صــحــرای نــجــف آهــســتــه آیــد             صــدای نــالــــۀ عــبّــاس بــر گــوش

"جوانــمردی" دل شب رفت در خاک             "عــدالـت" تا قــیــامت شد فــرامــوش

کــجــا رفـت آن امیــری کــز رعـیّـت             رسیــدش نیــش ها در پــاســخ نــوش

کتــاب غــربـتـش تا حشــر بــاز است             چنانکه فــرقِ ســر، تا طــاق ابــروش

زخونت «میثم» ار شد خاک مـفروش             ولای دوست را مــفــروش مـفــروش

به خاک تــربتت بابا نهـادم تا سر خود را           شنیدم نالۀ جـانسوز زهــرا مــادر خود را

نگه بر دیــدۀ گــریان مــادر کردم و دیـدم           که می شوید زاشک دیده زخم شوهر خود را

امامی مهربان بودی که کردی در شب قتلت           به آب و دانۀ مرغان سفارش دختر خود را

به یاد غــربت مــادر فتـادم پای تــابــوتت           چو دیدم گریه های بی صدای خواهر خود را

ملاقات خـدا رفتن عذار لاله گــون خواهد           از آن شستی به خون، در سجده روی انور خود را

زتو پوشید دائم روی سیلی خورده را مادر           تو هم امشب نشان او مده زخم سر خود را

به گلزارجنان محسن در آغوشت چو بنشیند           ببوس از جانب من روی کوچک یاور خود را

تو پیشانی سپر کردی به شمشیر عدو، من هم           نهم با کام عطشان زیر خنجر حنجر خود را

بود در خاطرم زخم جبینت خاصه آن ساعت           که گیرم در بغل نعش علّی اکبــر خود را

یتیــمان بر تو آوردنـد شیــر و یـاد من آمد           که باید پیش تیر از شیر گیرم اصغر خود را

زبان طبع میثم را به محفل ها دُر افشان کن           که ریزد بر قدوم خاندانت گــوهر خود را

جای منـاجــات سحــرهای تو خــالــی            محــراب تنها مانده و جــای تو خـالی

امشب برای گــریه کردن بر مــزارت            ای مرد تنها جــای زهــرای تو خـالی

امـشب میــان ســفــرۀ ایــتــام کــوفــه            خالیست جای نان و خــرمای تو خالی

حتــی میان چــاه بی هــمــراه کــوفــه            جــای طنـیــن درد دلهــای تو خــالــی

امشب سحر با یاد مادر بعد سی ســال            بر قلب من جــای تســلای تو خــالــی

گیرم که امشب را به نحوی صبر کردم            در پیش زینب جــای فــردای تو خالی

امشب خلاصه هر کجای کـوفه گشتیم            دیدیــم کـوفــه جای مــولای تو خــالی

او رفت و بعــدش یاد او ماند و دل ما

بغض گــلوگیــر علــی شد حــاصل ما

کــوفه زمیـن را بر ســرم آوار کردی            شام مرا با شـام هـجـران تــار کـردی

اوهر چــه خــوبـی کرد در حق تو اما            تو در عوض ظلم و جفـا بسیار کردی

او حــق ایــتــام تــو را پــرداخت امــا            حق علــی را خوردی و انکــار کردی

در ظلم بی حــد، دیـدۀ عــالــم نـدیــده            کــاری که تو با حیــدر کــرار کـردی

اما علی ممنون شد از تو؛ چو با مرگ            او را جــدا از غــصۀ مسمــار کـردی

او را به پــاس لطفـهای بــی شمــارش            با فــرق خــونین میهمان یــار کــردی

دفــن شبانه عــادت این خــانواده است            کـوفه تو هم تــاریخ را تکــرار کردی

شد بــدرقه از ســوی فرزنـدان یکایک

تابــوت حیــدر رفت بر دوش مـلائک

شبهای دوری از علی دور و دراز است            سهم دل زینب فقط سوز و گـداز است

آن کیسه، سهـم الارث مولانا حسن شد            بعد از شهادت هم علی مسکین نواز است

بــاشــد بــلنــد آوای مــظلــومــیـّـت او            این نخلهای کـوفه تا در احتــزاز است

جا دارد از غصــه همه عالــم بمیــرند            گفتند حـیــدر هم مگر اهل نمــاز است

آن ظلم هایی که به زهــرا و علــی شد            پرونده اش تا روز محشر باز باز است

از بس به گوش چاه کوفه روضه خوانده            هر روز، کار چاه کوفه سوز و ساز است

مولای ما با خود به زیر خـاک ها برد            آن سینۀ تنگــی که مالامــال راز است

درد دل آل عــــلــی درمــــان نــــدارد

رنــج و غــم این خاندان پــایان نـدارد

نشان آمدنت، روی کعـبــه حــک شده بود           و صبر کعبه که لبــریز از تَـرک شده بود

دوباره کعبه ترک خورد؟! یا سر تو شکافت؟           از این پدیده، زمان هم دچار شک شده بود

شکاف کعبه، فدای سرت، چه سرّی داشت؟!          نشان مرگ و تولد، که مشتـرک شده بود !

در شکسته، لـگـد، گـریـه های در کـوچـه          غــمی بـــزرگ،به انــدازۀ فــدک شده بود

كوفه پس از حیدر فضای مبهمی داشت            آن شهر غم هر گوشه آثار غمی داشت

در كــوچه های شهـر غــم آلود كــوفه            هر جا یتـیمی بود حــال درهمی داشت

آنشب فـقـیری از خــدای خویش پرسید            كوآنكه هر شب با فقیران عالمی داشت

مــرهم برای زخــم او پــیــدا نمی شــد            امّا برای زخـم عــالــم مــرهمی داشت

بردند او را نیـمـه شب پنهــان ز مردم            رفت آنكه بهر خویش چاه محرمی داشت

بیت ولایت بعد از او بیت الـحــزن شد            بر روی دیوار و درش گرد غمی داشت

هر غنچه و هر گـل به گــلـزار ولایت            بر روی گلبرگ رخ خود شبنمی داشت

از گــریــۀ زیـنب تمام عــرش لــرزید            وقتی میان زمزمه ها  زمــزمی داشت

یك سو حسین و سوی دیگر مجتـبـایش            گریان ز هجــر روی بابا ماتمی داشت

عــبــاس  او بــا یــاد درد غُــربــت او            در گوشۀ تنهـائی خود عــالــمی داشت

هرگاه می خواهم كه از دردش بگـویم            گویم«وفائی» او مگر درد كمی داشت

گفتـم به چــاه ای دل شب محرم عــلی            امـشـب مـبــاش مـنـتـظــر مقــدم عـلی

هرشب صدای غربت او بود و گوش تو            امشب تــوئی و زمــزمــۀ مــاتــم علی

مسجد خموش مانده و گلدسته ها غریب            محراب کــوفه شستــه شده از دم علی

یک لحظه تیـغ آمد و یک دم تمــام شد            عمر علــی و درد علــی و غــم علــی

یک عمـر بود محــرم دل ها ولی نبود            جز نخــل های کوفه کسی هــمدم علی

کعبه به کوفه رو کن و حج وصال بین            محراب خـون گرفته شده زمــزم علی

هم نـاشنــاس آمد و هم نــاشناس رفـت            عالــم نیـافت یک خبر از عــالــم علی

دشنام بود و زخم زبان بود و خنده بود            در التــیــام زخــم درون، مــرهم علی

شب شد و بین کوچه ها پرنده پر نمی زند           کسی به غیر بی کسی حلقه به در نمی زند

تو رفتی و آه غمت به آتــشم کــشیـده است           در دل من روضۀ تو به جز شرر نمی زند

بعد تو گــریه میـشود روزیِ دختــرت پدر           به شام گــریه های من سپیده سر نمی زند

خــفـتـه یتـیم کوفه در کــوچـۀ انـتـظـار تو           نمیخورد نان و به جز حرف پدر نمی زند

ز اشک هر شب تو هر درخت کوفه سبز بود           بدون تو شکــوفه ای به برگ بر نمی زند

تو رفتی و پس از تو ای سوخته دل آهِ کسی           شعله به چــاه کــوفـه از آتش در نمی زنـد

تو رفتــی و اهــالی خــرابه ها گــریـسـتند           که بعد از این کسی دگر خرابه سر نمیزند

نخل خرماست خَم و سر به گریبان علی است           شب قدر است و یا شام غریبان علی است

چشم ما پــر شده از خــون دل شیــر خـدا           دل ما قطعه ای از تربت پنهان علی است

بوی زهــرا رسد از خــاک بیابــان نجـف           امشب ای اهل نجف فاطمه مهمان علی است

پای هر نخــل که در کــوفه مناجــات کنید           جای خونِ جگر و دیدۀ گـریـان علی است

بعد از این شب چه شب عید بیاید چه عزا           همه شبها شب اشگ و شب هجران علی است

گرچه در سجده علی کشته شد از شدّت عدل          عدل یک لالۀ خندان ز گـلستان علی است

کــرم و جــود و جوانــمردی و آقایی بیـن           قاتل جانِ علی دست به دامــان علی است

یک طرف فاطمه، یک سو فقرا چشم به راه           یک طرف پیرزنی منتظر نان علــی است

خــاک، دلبــاخــتــۀ سـجــدۀ طــولانــی او           چاه دلسوخـتــۀ سیـنـۀ ســوزان عــلی است

کاســۀ شیــر یـتـیمان همه شد کاسۀ اشک           سیل خون است که در چشم یتیمان علی است

به پــریشــانی دل های پــریشــان "میثــم            تا ابــد امّت اســلام پــریشــان علــی است

پخش سبک   

آه، زینب بـیـا ای دخـتــر من * بیــا کـنــار بستــر من * شد لحظــه های آخــر من * وای وای

آه، این من و این تقدیرم امشب * بیا شفا می گیرم امشب * در کوفه من می میرم امشب * وای وای

کـنــار بستــر من امشب هــمه بمـانـید            سـورۀ کـوثـر امشب برای من بخوانید

یافاطمه یازهرا ، یافاطمه یازهرا (۲ )

************************

آه، چه طعنه هائی که شنفتم * درموجی از خون تا که خفتم * فزت و رب الکعبه گفتم * وای وای

آه، اگر چه خود مشکل گشایم * شرمنده از تیغ جفایم * چون کرده او حاجت روایم * وای وای

از آه سیــنه من گــرفــتــه ماه کــوفــه            بر غربتم بگرید هـمـیــشه چـاه کــوفه

یافاطمه یازهرا ، یافاطمه یازهرا (۲ )

************************

آه، چها بگــویم من ز کیــنه * از آه مانــده کــنج سیــنه * از کــوچه تنگ مــدینه * وای وای

آه، دیدم ز قرآن کوثر افتاد * از یاس من برگ و بر افتاد * زهرای من پشت درافتاد، وای وای

دیدم که قطره قطره اشکش چکیده میشد              دستش به دست زینب پایش کشیده میشد

یافاطمه یازهرا ، یافاطمه یازهرا (۲)

پخش سبک   

کوچه های کوفه، چه رنگ غم گرفته           سینـه ها ز داغ و رنـج و الـم گـرفته

جبـرئیل امیـن، زغصـه دم گــرفــتـه           یا علی یا حیـدر یا مرتضی یا حـیـدر

در عزای مولا خونفشان زمین و آسمان شده           کار عرشیان و فرشیان مصیبت و فغـان شده

حجت ابن الحسن تسلیـت، ز ماتـم بابت علی           خانۀ هدایت، ولایت، بی مرتضی ویران شده

گشته غوغا به پا *** خانۀ مرتضی *** کشته شد؛علی خدایا

یا علی یا حیدر یا مرتضی یا حیدر (۳)

************************

غصه های مولا، دگر به سر رسیده           وقت دیــدارِ با ، فــاطــمۀ شـهـیــده

بعد زهـرا علی، دگر خوشی نـدیده           یا علی یا حیدر یا مرتضی یا حیدر

آه از این زمانه، که میکرد، خون به دل شیرخدا             داد از این مصیبت، که محنت، کشیده قلب مرتضی

تیــغ ابن مـلجم، شکسـته، سر امیـر مؤمنان           گرچه قاتل او، همیشه، بوده عذاب کوچه ها

می رسد این ندا *** قد قتل مرتضی *** کشته شد؛ علی خدایا

یا علی یا حیدر یا مرتضی یا حیدر (۳)

پخش سبک   

ای طــفــل یتــیــم کـوفـۀ غــم             ای مانــده میــان کوچــۀ غــم

ای پیر مریض و دیــده بستـه             ای فقــیــر دل غمین و خستـه

ای کوفۀ غصــه ها و غـم ها             ای چــاه انیــس بی کــسی ها

ای میخ در و شــانه و مسمار             من رفتــنـی ام خــدانــگـهدار

فــرقم بشــکــسته             ازضربت شمشیر

آورده یــتــیــمــی             از خانۀ خود شیر

عــبــاس دلاور و رشــیـــدم             سر را به نهاده روی دیــوار

از گریه ی خود به پا نموده             غوغــا به دل حیــدر کــرار

******************************************

ای دخـتــر دل شــکــستــۀ من            ای زیـنـب زار و خـسـتــۀ من

همــراه اباالفضل و حـسیــنــم             نــزدیک بیـا تو نــور عیــنــم

یــادت نـــرود دشــت بــلا را             هـنگــامــۀ سخت کــربــلا را

امــیــد بــرادرت بــــمــانـــی             هــم سنگــر مــادرت بـمــانی

قـربــان دو دستت             ای ساقی عطشان

جـــانــم به فــدای             این چشم غزل خوان

گــر علقمه رفتی ای عزیــزم             یــاد لب عطشان حسیــن باش

مشکت بنــما تـو پُــر ز آب و             تو ســاقی طفلان حسیـن باش

پخش سبک    

نمی تونم غرق ناله ، دلم رو پرپر ببینم            نمی تونم، بابام رو من، میان بستر ببینم

قلبـم تو سیـنـه میـزنـه            این خـواهـش دل منـه

بین این مردم ، زار و سر در گم ، تنهامون نذاری بابا

بی تو می میرم ، از همه سیرم ، بعد تو لعـنـت به دنیا

حیدر امیرالمؤمنین؛ حیدر امیرالمؤمنین؛ حیدر امیرالمؤمنین

*************************************

چرا رنگ و روت پریده، چرا اینقدر پر ز آهی            بابـای من، یـه بار دیگه، به من بنما تو نگاهی

قلبم پر از جحیـم میشه            زینب داره یتـیـم میشه

این دم آخـر، غـم مخور دیگر، تو به حـال و روز زینب

بعد این ماتـم، با دلی پرغـم، دم به دم می سـوزه زینب

حیدر امیرالمؤمنین؛ حیدر امیرالمؤمنین؛ حیدر امیرالمؤمنین

*************************************

نگاه کن حال دلم رو، باباجون این درد و غصه            به یاد من، دلی پـرغـم، میـاره یـاد یه قصه

یاد آتش و درب و دود            یاد یه صـورت کـبـود

یـاد اون روزی، که توی کوچه، دستـای شما رو بستند

با قـلاف تیـغ، عـده ای نامـرد، دست مـادر و شکـستند

حیدر امیرالمؤمنین؛ حیدر امیرالمؤمنین؛ حیدر امیرالمؤمنین

رستگــاریِ خــودم را زِ سحـر می بینم            رویِ فــرقم به خدا خـونِ جگـر می بینم

گرچه از زخم، سرم تا نوکِ پا میسوزد            خــویش را در وسطِ شعـلــۀ در می بینم

خانه ام سوخت،گُلم سوخت،دلم سوخت،فقط            سالها هست که خــاکستر و پَــر می بینم

همه سرمایهٔ من فاطمه ام بود که رفت            از غم اوست که یک عمر شرر می بینم

زینـبـم گـفت بمـانــم ، وَ بمانــم چه کـنم            من که جامانده خودم را ز سفـر می بینم

دختــرم گــریـه نکـن کـربـبـلائی داری            من تورا پشتِ سـرِ نـیـزه و سر می بینم